“Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή, τέρμα ως εδώ καμία ανοχή”
Αυτό ήταν το σύνθημα στο πανό του ΣΕΤΗΠ στην μεγαλειώδη απεργία της Τετάρτης 8/3, απεργία με βασικές διεκδικήσεις να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών, για την προστασία της ανθρώπινης ζωής κόντρα στη λογική κόστους – οφέλους και τις εκπτώσεις στα μέτρα ασφαλείας που τη βάζουν σε κίνδυνο. Δημοσιεύουμε το κείμενο που μας έστειλε μια συνάδελφος την επόμενη της απεργίας:
“Δεν είμαι σίγουρη αν έχουν στερέψει τα δάκρυα αλλά είμαι σίγουρη ότι πλέον έχουν γίνει δάκρυα συγκίνησης από τη στάση του κόσμου που ήταν στα συλλαλητήρια, τις συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα. Συγκίνηση και περηφάνια για τη στάση των μαθητών, των φοιτητών με τον ξεχωριστό παλμό που έδωσαν, των εργαζόμενων που είπαν “ως εδώ” και έκαναν το βήμα να απεργήσουν κόντρα στο ρεύμα που αναφέρει τις απεργίες ως ξεπερασμένες όπως έλεγε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ σε παλαιότερες δηλώσεις του.
Δάκρυα συγκίνησης με τη μαθήτρια που με όλο το θάρρος και την ορμή πήρε όρκο μαζί με τους συμμαθητές της να συνεχίζει να παλεύει για μια καλύτερη ζωή, συλλογικά και οργανωμένα, με αλληλεγγύη όπως αρμόζει σε έναν αγωνιστή. Δάκρυα συγκίνησης με τον εργαζόμενο στο σιδηρόδρομο που έχασε την ξαδέρφη του κι όμως ήταν εκεί, όρθιος και δυνατός μπροστάρης και αποφασισμένος να συνεχίσει και μαζί με αυτόν και όλοι μας.
Δάκρυα οργής και απέχθειας και για όσους προσπαθούν με μένος να καλύψουν τις ευθύνες τους, να τους βάλουν όλους στο ίδιο τσουβάλι, να αποτρέψουν τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο με στημένα κόλπα και μηχανισμούς, λες και δεν τα έχουμε ξαναδεί. Και από την άλλη κάποιους δημοσιογράφους και sites που λυπούνται που δεν είχαν δημοσιοποιήσει τις ανακοινώσεις των εργαζομένων γιατί ίσως να είχε αποφευχθεί το έγκλημα αλλά τώρα μπροστά στη μεγαλειώδη κινητοποίηση του κόσμου, που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί, εμείς οι τριαντάρηδες, μας τρομάζουν με “κουκουλοφόρους” και επεισόδια που “σίγουρα θα γίνουν”, με θεούς και δαίμονες που θα σταματήσουν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους να φωνάξει, να οργανωθεί, να αγωνιστεί, γιατί αυτό είναι το όπλο μας, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, αυτό νιώθουμε όλοι.
Και χθες και προχθές εγώ κατέβηκα και την Κυριακή θα κατέβω ξανά, μαζί με το 2 ετών παιδί μου γιατί δε φοβάμαι κανέναν “κουκουλοφόρο” όταν είμαι οργανωμένη στο σωματείο μου και έχω και τους συναδέλφους μου στο πλάι μου. Αντίθετα αυτοί μας φοβούνται, οι δυνατοί που όσο άτρωτοι κι αν μοιάζουν, εμείς ξέρουμε καλά ότι δεν είναι.
Γιατί ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τη μέρα της γυναίκας, εμείς που ζούμε μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, οι νέες εργαζόμενες μητέρες που τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δε θα ευχαριστήσουμε την τύχη μας που δεν ήταν τα δικά μας παιδιά σε αυτό το δρομολόγιο θανάτου του τρένου. Εμείς αντλούμε δύναμη από τους αγώνες μας. Θα σφίξουμε τη γροθιά και θα συνεχίσουμε να του δώσουμε μια να σπάσει του κόσμου αυτού του γυάλινου.”
Όλες και όλοι δίνουμε συνέχεια στο νέο συλλαλητήριο την Κυριακή 12/3 στις 11:30 Εγνατία με Αριστοτέλους (στάση 32).
